Therapiedag 6, complimentendag!

Het vaste ritueel in de ochtend, kids om kwart voor 7 wakker. Luuk al gauw achter de Ipad, de broodjes worden om 8 uur gehaald bij de Appie. Wasje draaien, spelletje doen met Sem en om 10 uur weer naar het Therapy Centre.

Luuk had er erg veel zin in! Kon eigenlijk niet wachten na het weekend en liep weer in 1 keer mee naar het Therapy Centre. Geen duidelijke afspraak, gewoon een keer gezegd dat we in 1 keer doorlopen naar Merel. Geen consequenties en geen beloningen, want hij ging al. Enthousiast onthaald door Merel, Lisette en Katharina en Sem mee met Gabrielle om een speurtocht te doen. Wij hebben nog een rondje gelopen in het Sea Aquarium en even naar de dolfijnenshow gekeken. Blijft fantastisch om te zien!

Luuk was ook erg blij om Chabelita te zien. Op het dock gaat de dolfijntrainster Chabelita eerst roepen met een fluitje. Luuk wacht dan geduldig af met zijn voetjes in het water. Keurig roept hij 'Chabelita!' en als ze dan komt, krijgt ze luid applaus van iedereen op het dock. Chabelita zwaait enthousiast met haar vinnen (heet dat zo?) Geweldig om naar te kijken!

Naast Luuk zit Luka op dock 2, een autistische jongen van een jaar of 9. Luka heeft hier al mooie stappen gemaakt. Maar wat hij erg moeilijk vindt, is wachten en verandering. Paul, de therapeut van Luka had bedacht om daar maar eens te wachten op het dock tot Bonnie, zijn dolfijn kwam. Een kwartier. Ze zaten daar met z'n drieën met de armen over elkaar te wachten. Enorm moeilijk, maar Luka deed het heel goed. Stipt na een kwartier was daar dan eindelijk Bonnie. De beloning was meteen het wachten waard, want de blijdschap op het gezicht van Luka was groot! Mooie vorm van therapie!
Ook is er een meisje van jaar of 18 uit Amerika met de spierziekte ALS. Ze zit in een rolstoel. Wij spreken de ouders geregeld en de therapie is niet bedoeld om vooruitgang te boeken, maar om het enigszins stabiel te houden en vooral om het meisje enorm te laten genieten. En dat doet ze! En de ouders en familie genieten mee. Bijzonder en zeker als je weet dat haar zus afgelopen jaar aan ALS is overleden. Er is ook een gehandicapt jongetje met, ik denk, spasme. Hij reageert nauwelijks en de bewegingen gaan ook moeizaam. Hij is een jaar of 5. In het water heeft hij een zwemvest aan met allemaal banden om hem stabiel te houden. Na het zwemmen met de dolfijn, gaat de therapeute oefeningen doen met zijn armen en benen. Heel bijzonder om te zien. En zo zie je ook dat therapie heel divers is.

Chabelita was vandaag een beetje afgeleid. Chabelita is verliefd op Papito en die was op zoek naar haar. De banden van de dolfijnen zijn nauw, zoals Bonnie de moeder van Chabelita die naast haar bezig is. Die zoeken elkaar tijdens de therapie natuurlijk ook op. Zo is de natuur!

Daarentegen was Luuk uiterst geconcentreerd en had een hele goede werkhouding. Merel heeft het verschillende keren tegen ons gezegd. En dat voor de maandag. Niks opnieuw opstarten en wennen, voor Luuk was het gewoon therapiedag 6. Heel fijn om te horen!
Binnen hadden ze weer het eten geoefend. Dit keer een banaan, doperwtjes en worteltjes, en een krentenbol. Alles op, geen enkel probleem. Ook het spelletje ging goed. Wij hoorden vandaag dat ze al een paar keer het 'gewichtvest' hebben uitgeprobeerd. Een enorm zwaar ding, voelden we vandaag. Volgens mij gebruiken ze die ook het in het speciaal onderwijs. Ik moet even op internet gaan zoeken naar dat ding. Want het werkt heel goed bij Luuk. Wordt Luuk tijdens een spelletje wat wiebelig en dreigt hij zijn concentratie te verliezen, doen ze dat vast aan. Dat zorgt dat hij zijn concentratie meteen weer terug heeft. Op school kan dat gebruikt worden voor een werkje.

Aan- en uitkleden doet Luuk tegenwoordig zelf. En dat deed hij voorheen niet... Tot de schoenen aan toe. Het is natuurlijk tropisch warm hier wat zorgt voor een klam lijf bij Luuk. Hij heeft dan enkel een klein zetje nodig bij zijn shirt wat vastplakt aan zijn lijf. Op de wc zitten gaat nu ook prima. Vaak gaan plas, wel wat druppeltjes en dat laatste wordt natuurlijk enthousiast aangemoedigd. Maar hij doet zijn uiterste best! We hebben nog een tip gekregen voor het poepzindelijk worden. Als je geen interesse hebt in dit verhaal, skip het maar eventjes ;-). Zodra Luuk heeft gepoept in zijn luier, moeten we hem toch op de wc zetten. En bij voorkeur zijn 'drap' door de wc spoelen, zodat Luuk dat ook ziet. Daar hoort de poep. Ik heb met Leon afgesproken dat hij dat gaat doen ;-).

Spelletje op het dock ging top. Een Duits spelletje over een muis in het ziekenhuis, in de dierentuin etc. De bedoeling is dat je verschillende afbeeldingen zoals dokterstas bij bijvoorbeeld het ziekenhuis legt. 9 onderwerpen met verschillende plaatjes, allemaal ineens goed. De blokjes voor de woorden  gaan super. Het is natuurlijk niet dat wij de blokjes of steentjes aan Luuk geven en zeggen 'vertel maar, jongen!' We gebruiken het nu om Luuk te ondersteunen als hij 1 zin duidelijk wil maken waarvan wij denken dat hij dat wil zeggen. Nogmaals een uitkomst!

Merel zei dat Luuk dankzij zijn werkhouding en concentratie zeer leerbaar is en dat maakt ons natuurlijk trotse ouders. Ook was hij ontzettend lief voor Chabelita en de therapeuten. Wat me opvalt hier is dat de therapeuten rustig blijven. Iets wat heel goed werkt bij Luuk. Uiterst consequent zijn. Altijd vragen om oogcontact en vooral 1 op 1 situaties creëren. Wil je dat Luuk iets doet, ga er vooral niet met zijn drieën doorheen tetteren, maar maak 1 op 1 contact met Luuk en maak dan bijvoorbeeld de afspraak. En dan luistert hij veel beter! En rustig blijven, niet overdreven kinderlijk. Luuk begrijpt veel meer dan de meeste denken. Gewoon rustig vertellen wat er gaat gebeuren of wat je wil weten.

Na een zwemmiddagje, stond er in de namiddag nog een boottocht georganiseerd door het CDTC op het programma. Naar het Spaanse Water maar nu met een grote boot, de Pelikan Express. Luuk wilde naar links naar de dolfijnen, de boot staat rechts. Niet mee te krijgen. Totdat de vader en het meisje met ALS Luuk kwamen halen. Laatst al een keer gebeurd toen Luuk niet wilde lopen. Luuk mag dan de rolstoel duwen. Luuk geniet en het meisje ook! En zie, een kleine afwisseling werkt. Al moeten we thuis andere middelen toepassen ;-).
En toen was daar Daan. Daan is een downer van 13 jaar. Een geweldige gozer, hij lijkt wel de oudere broer van Luuk.We hebben ze al een paar keer ontmoet en vanmiddag al wat mee gedronken. Eigenlijk zouden ze niet mee gaan tot grote teleurstelling van Luuk en Sem. Luuk en Sem vinden Daan geweldig, net of ze elkaar al jaren kennen. De interactie tussen Daan en Luuk, en Sem trouwens ook, is geweldig mooi om te zien! Daan is grappig en praat goed. Samen hadden ze de grootste lol. Maar Daan is ook heel zorgzaam, slaat vaak een arm om Luuk heen. En met z'n drieën knuffelen ze wat af!

Na het boottripje nog even geborreld bij Hemmingway (ligt naast Mambo Beach waar veel BN'ers komen, maar zeker zo mooi) met Daan en zijn ouders. Gezellig gekletst en heel interessant om te horen hoe een jongen van 13 van down het nu doet. Veel herkenningspunten in de opvoeding, een fijn gesprek!

Zo, en ik dacht dat ik niet zo veel te vertellen had vandaag ;-)!