Daarbij heeft hij weer een spurt gemaakt in zijn ontwikkeling. Spraak gaat vooruit en hij maakt langere zinnen. Hij voelt zich begrepen (wat nog niet altijd is), maar we doen ons best. En met picto's of gebaren of de woorden op zijn vingers te laten vertellen, komen we een heel eind. Luuk is hierdoor minder gefrustreerd. Zijn sterke eigen wil en daardoor soms moeilijk gedrag kunnen we door middel van duidelijke afspraken binnen de perken houden.
En Luuk begint steeds beter en meer te lezen! Middels de methode "Zeggen wat je ziet". Hij vindt het leuk en het is een om mooie manier om het lezen verder uit te breiden.
Filmpje Luuk leest (groep3)
Nu 3 maanden na de intensieve zindelijkheidstraining kunnen we zeker zeggen dat Luuk zindelijk is. Dag en nacht! Het ging de eerste weken na de training redelijk goed, maar hij had toch nog wel wat ongelukjes. Hierna is het heel goed gegaan. 's Nachts geeft Luuk zelf aan als hij moet plassen. En overdag ook. De laatste weken gaat het even wat minder. Iets meer ongelukjes. Hij is ook best moe. Net als broer Sem. Toe aan vakantie. Waarschijnlijk reden om er even wat nonchalant mee om te gaan. Maar een terugval kan natuurlijk. Een periode van 8 weken is het fantastisch gegaan. We durfden het eigenlijk niet te geloven!
Nog een paar weekjes en dan is het vakantie. Iets waar we, geloof ik, allemaal aan toe zijn. Best een hectisch en emotioneel jaar is het geweest. Met een goede afloop, wat maakt dat je strubbelingen beter een plekje kan geven. Knokken moeten we op de een of andere manier altijd met Luuk. Althans met de buitenwereld. Knokken voor een plekje in de samenleving. Het gaat niet altijd vanzelf. Maar dat is niet erg. Dat doen we graag. Voor Luuk. En knokken voor acceptatie en begrip voor de situatie met Luuk. Wij doen als ouders hetgeen waarvan wij denken dat dat het beste is voor Luuk. Niet iedereen begrijpt de keuze altijd die we (moeten) maken. Grotendeels wegens onwetendheid en omdat men denkt dat een andere oplossing eenvoudiger is. Wat zeker niet altijd het geval is. Het is weleens lastig omdat wij altijd de beslissingen voor Luuk zullen moeten maken. Gedwongen of niet. Heel belangrijk is dat wij altijd vertrouwen blijven hebben in Luuk. Wij geloven in hem. Wij laten ons niet zomaar uit het veld slaan. Daarbij proberen we zo reëel mogelijk de dingen te bekijken. Dat is cruciaal. Je moet je 'niet gek laten maken'. En of je het achteraf goed hebt gedaan? Dat weet je nooit. Met de stichting De Upside van Down stellen we als doel een positievere beeldvorming rondom Downsyndroom. Om mensen met Downsyndroom zoveel mogelijk te laten integreren in onze maatschappij. Telkens als ik van andere ouders bepaalde situaties hoor of neem de situatie met Luuk, dan bedenk ik me steeds dat het helaas toch nog hard nodig is. Luuk en alle andere kids, jongvolwassenen en volwassenen met Down zijn afhankelijk van de houding van maatschappij. En aan die verbetering draag ik graag een steentje erbij. Die van ons komen er wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten