Een maand geleden hadden we de eerste evaluatie op school sinds de nieuwe aanpak. Inmiddels is het team uitgebreid met een tweede begeleidster. Nu dus twee geweldige mensen met een enorme inzet en een hele grote klik met Luuk. Bovenal hebben ze vertrouwen in Luuk. En dat is belangrijk. Aan tafel zaten ook de nieuwe ambulant begeleidster, de juf, de interne begeleidster en het team van de zorginstelling. 9 mensen die het gaan hebben over een kleine jongen van 7. Ieder doet zijn verhaal. En naarmate de verhalen vorderde, groeiden wij in trots. Wat doet Luuk het goed! De verwachting dat Luuk zich zo snel zou herpakken was wat kleiner, maar niets was minder waar. Luuk is binnen no-time gegroeid in alles. Spraak, concentratie, werkhouding, samen werken, gedrag, noem maar op. Geen enkel negatief geluid. Wat fijn, wat fijn! De intern begeleidster was benieuwd hoe dat nu zou gaan, elk moment begeleiding. Daarbij werkt de begeleidster nu ook op de gang naast de klas en niet meer in een kamertje achteraf. Wat voor impact heeft dat op de juf, op de klas? Maar ze heeft nu gezien dat het werkt. De kinderen kunnen zien waar Luuk aan werkt, zijn soms zelfs onder de indruk van zijn kunnen. Luuk blijft zo ook betrokken bij de klas. de begeleidster zit veel in de klas. Maar doet dat geruisloos. De klas is er aan gewend, maar ook de juf geeft aan dat het een fijne samenwerking is en geen last heeft van deze aanwezigheid. De map van Luuk staat ook weer vol mooie berichten! Kleine mijlpaaltjes en mooie momenten voor Luuk of voor de juf of voor de begeleiding. Laatst het bericht dat de kids in de klas aan het voorlezen waren. Luuk wilde ook wel. Voor in de klas, begint hij te lezen. Het ging goed. De kids waren onder de indruk en riepen dat Luuk het zo goed deed. Luuk ging steeds harder lezen. Aan het einde van het verhaaltje ging iedereen hard klappen en juichen. Luuk groeide van trots. En zo ook de juf en de begeleidster! Mooi! En Luuk wilde nog een keer. Luuk was deze week het zonnetje van de week. De kinderen mochten benoemen waar Luuk goed in is. Kinderen verstaan hem nu beter en opvallend was dat Luuk zo goed stil kan zitten. Daar kunnen de andere kinderen nog wat van leren, werd gezegd!
Conclusie op dit moment: een leerbaar, vrolijk en enthousiast kind. Zeker 180 graden gedraaid ten opzichte van een paar maanden geleden. Gelukkig hebben wij het vertrouwen in Luuk niet opgegeven en heeft het bijna helemaal nieuwe team hem nog deze kans gegeven. Hij heeft zich heel snel herpakt en laten zien dat hij het kan. Binnenkort praten we over volgend schooljaar...
De enorme wilskracht van Luuk zorgt ervoor dat Luuk verder kan komen, door zet. Een doorzetter dus. Een mooie eigenschap. Maar ook een eigenschap die Luuk het meest in de weg zet. Zijn wilskracht. Luuk drijft zijn zin door, wil bepalen hoe en wat er gebeurt. Dat kan niet altijd. En dat zorgt er ook voor dat zijn broertje daar best last van heeft. Hoewel het veel minder voor komt, moeten we toch nog vaak schipperen. Thuis proberen we dat te vermijden. Kunnen we consequent zijn. Althans proberen we dat te zijn. Maar ergens anders is er niet altijd de tijd voor of willen geen scene maken. Met als gevolg dat we een deal maken met Sem. Want Luuk geeft niet op. Wil Luuk op de stoel in de auto waar Sem normaal op zit. Dan moet je alles uit de kast halen om dat uit Luuk zijn hoofd te halen. En Sem laat niet zomaar alles van zich af pakken. Probeert ook door te zetten. Als het na 10 minuten niet lukt om Luuk op de andere stoel te krijgen, vragen we uiteindelijk of Sem dat dan toch maar wil doen. Weer het gevecht verloren... Sem is dan boos en verdrietig. En dat maakt ons ook verdrietig. Afgelopen week gingen Luuk en ik Sem op halen van school. Met Luuk duidelijk de afspraak gemaakt dat we meteen naar huis zouden gaan als Sem buiten zou komen. Luuk begrijpt het en knikt. Zodra Sem buiten is, zet Luuk het toch op een lopen. Naar het klimrek. En daar blijft hij de komende 20 minuten zitten. En dat is de tweede keer deze week. Alles uit de kast gehaald. Sem wil naar huis, maar moet wachten. Sem moet eigenlijk gaan voetballen en probeert Luuk mee te krijgen. Dat lukt niet. Sem is onder de indruk en dit gebeuren maakt weer indruk op hem. Hij gaat het verhaal vertellen tegen zijn juf die nog buiten staat en de vorige juf van Luuk. De vorige juf van Luuk komt helpen, maar ook dat lukt niet. Ze begrijpen gelukkig de situatie en ik geef aan dat ik het vooral heel vervelend vind voor Sem. Ineens lukt het Sem wel om Luuk uit het klimrek te krijgen. En terwijl ze 20 minuten geleden nog een gevecht hadden, lopen ze nu vrolijk hand in hand naar huis. Sem wil een kus van Luuk, maar krijgt 'm niet. Mijn hart breekt. Ik krijg Luuk ook niet zo ver. Luuk bepaalt in deze. Puur noemen ze dat toch? Thuis mag Luuk niet op zijn Ipad. Consequent zijn. Na 10 minuten is Luuk weer bekeerd, geeft Sem een dikke knuffel, zegt sorry en gaat zonder problemen mee naar de tandarts, voetbal kijken bij Sem en naar de kapper. Pas daarna mag hij van mij weer op de Ipad.
's Avonds in bed wil Sem het er nog wel over hebben. Ik zie de teleurstelling in zijn ogen. Begrijpt niet waarom Luuk andere privileges heeft als hij zelf. En waarom Luuk soms zo slecht luistert. Hij begrijpt goed dat we bepaalde dingen in ons leven dankzij Luuk anders moeten doen. Praten doen we altijd veel. Sem is een gevoelig kind. Toch vind ik het steeds lastiger worden. Sem moet zich vaak aanpassen, thuis. Op school levert dat problemen op, want daar past hij zich niet aan. Dat is zijn rijkdom. Hij staat daar zijn stoel niet af. En wordt dan boos. Ik begrijp hem wel. Maar het is natuurlijk niet goed. De aandacht gaat vaak naar Luuk. Voor zijn mooie momenten, maar ook voor de momenten dat het met Luuk niet goed gaat. Sem merkt dat, voelt dat. En uit dat in boosheid, veroorzaakt door frustratie. Ik wil graag die boosheid van hem af nemen, maar dat lukt niet...
Hoewel Luuk een geweldige broer is voor Sem en ze samen onwijs veel plezier hebben, eigenlijk wel 2 handen op 1 buik. En ik zo trots ben op Sem, hij is zo'n kanjer, ontzettend lief en stoer en hij is een nog grotere broer voor Luuk. Helpt hem, zorgt voor hem, vrolijkt hem op, komt voor hem op als er iets vervelends gebeurt, troost hem, en toch raakt het me. Misschien wel juist omdat Sem zoveel doet voor zijn broer. En moet doen. En voor een 5-jarige is dat eigenlijk te veel. Daar kunnen geen Semmiedagen, privileges voor Sem, gesprekken, 1 op 1 momentjes, mijlpalen vieren, grote-jongens dingen doen en kadootjes tegen op. Sem zal zijn weg hierin moeten vinden. Wij kunnen hem hierbij helpen. Iedereen is anders. Dat weten wij en dat weet Sem nu ook. Hij accepteert Luuk zoals hij is en dat is veel waard. Maar toch, het blijft lastig...
(diploma B voor Sem en diploma Super-sterk voor Luuk!)
